Werken in de `mijn´

Hola lieve mensen,

Gisterochtend (07-05-2007) vroeg opgestaan en alle spullen ingepakt. Om 08.15 uur aangemeld bij Koala voor de mijntoer en alvast een busticket gekocht, want om 18.00 uur gaat de reis naar Sucre. Er waren veel mensen voor de mijntoer en gelukkig worden die opgedeeld in groepjes van 8 personen.
Eerst met het busje naar de verkleedruimte om je in het pak te heizen, rubberlaarsen aan te trekken en een helm met lamp. Toen dat allemaal voor elkaar was zijn we in groepen verdeeld en weer in een busje gestapt. Deze bracht ons naar een winkel waar alles te koop is wat een mijnwerker nodig heeft. De mijnwerker werkt voor zich zelf en werken in groepen, elke groep heeft een leider die de onkosten voor materiaal regeld. In de winkel kun je dus dynamiet, frisdrank, maskers, 96% alcohol, etc. kopen. Het is de bedoeling dat je een presentje voor de mannen meeneemt en dus kochten we 2x dynamiet en 3x 2 liter frisdrank. De frisdrank is hun eten, want van schafttijd hebben ze nog niet gehoord en dit geeft hun energie om te werken. In de mijnen is de duivel hun god en vrijdag na het werk hebben ze een plek waar ze de duivel (genaamd Tio) sigaretten geven en de alcohol. Uiteraard roken ze en drinken ze gezellig mee. Ik heb een klein slokje genomen (96% alcohol) in de hoop dat het de bacteriën in mijn lijf dood gaan. Ja heb nog steeds last van diarree.
Verder hebben we cocoblaadjes (is goed voor de maag en tegen hoogte ziektes) gekocht, dat is voor de mensen die werken aan de scheiding van verschillende mineralen.
De volgende stop was bij de werkplaats waar ze de stoffen scheiden, zilver, zink, etc. Het gaat van stenen tot vloeibaar in diverse processen, hier gebruiken de mensen de coco-blaadjes en iedereen deed een schenking.
Daarna bepakt en bezakt de berg op (gelukkig met een busje) naar de mijnen, daar aangekomen allemaal nog even wildplassen en toen naar binnen. Ik had als extra mijn nachtbril opgedaan i.v.m. mijn eigen veiligheid. We zijn naar binnen gelopen en ik was erg blij met de helm, ook al viel regelmatig mijn lampje eraf. Na gekruip en glijerij bij de eerste stop op 1e laag, daar kregen we uitleg over het gehele proces.
Deze groep waar we ons bevonden was de grootste groep en bestaat uit 70 personen. De werkplaats word geregeld gewisseld, zodat het niet eentonig wordt.
De groepen onderling zijn concurenten van elkaar en 8 jaar geleden gingen een aantal groepen elkaar met dynamiet te life, zo zwaar is de competitie.
Ze moeten blijven zoeken naar nieuwe werkplekken en wie het eerst komt is de gelukkige. Deze groep waar wij ons bevinden is dus de grootste en werkt op dit moment op 8 etages, wij zijn dus nu op de eerste en zakken af tot de 3e. Op de 8ste etage worden de mineralen gevonden en het gaat staps gewijst elke keer een verdieping hoger.
Bij elk bezoek en/of als mensen met een volle kar langskomen krijgen ze een schenking van wat wij gekocht hebben. Gelukkig draagt onze gids de geschenken.
Je bouwt je verdiensten op in jaren, op de eerste plek waren twee jonge mannen en de jongste was 16 jaar en de ander 25 jaar. De jongen van 16 verdiend meer omdat hij er al een jaar werkt en de ander van 25 jaar net 8 weken.
De leider(s) van een groep verdienen het meest, omdat die voor de materialen zorgen en dat zijn voor Boliviaanse begrippen duren uitgaves.
Je bouwt dus je verdiensten op n.a.v. je ervaring en werk jaren.
Toen werd het tijd voor een verdieping lager, dat was veel kruip en sluip werk en dan vervloek je dat je zo lang bent, maar ook dat heb ik weer gered. Hier was het warm en zijn we niet lang gebleven, heb ontdekt dat ik niet claustrofobies ben.
Op de derde verdieping veel karren met stenen die van punt A naar B worden gereden. Op punt B worden rubbere zakken gevuld en dat weegt zo`n 2 ton, als de mand is gevuld gaat hij een verdieping hoger en wordt een legen weer naar beneden gegooid.
Na dit bezoekje langzaam weer omhoog en de leuke/grappige gids dacht dat ik anorexia had, want ik moest me langs een kar wurmen waar de ruimte nog geen 10 cm was. Na vele malen te hebben gehoord dat hij het begreep (ik kan er niets aandoen dat Europese vrouwen rondingen hebben) ging eindelijk het karretje naar achter en hadden we iets meer ruimte.
Vandaaruit naar een klein, wat zij noemen, museumpje waar de duivel vertoefde. Vrijdags gaat iedere werker naar een plek waar ook de duivel is om te roken en drinken (96% alcohol) met hem voor goed geluk.
Toen we weer buiten waren hebben we zelf wat bommen gemaakt en laten ontploffen, het was lachen hoe hard iemand kan rennen terwijl er tijd genoeg is. Het gaf een enorm kabaal, maar leuk om een keer te doen.
Wat de dynamiet betreft kan zelfs een kind van vijf jaar het kopen. Als toerist kun je dat beter niet doen, want een paar weken geleden is een Engelsman opgepakt in La Paz met dynamiet uit Potosi en zit achter de tralies.
We kwamen om 15.00 uur weer op het beginpunt in het centrum en hadden honger en dorst, dus op naar een restaurant. Het werkt hier erg traag dus het kerk/museum bezoekje is niet doorgegaan, omdat om 18.00 uur de bus vertrok naar Sugre. We hadden al een hotel/hostel geboekt en hoefde dus niet te zoeken toen we om 21.00 uur arriveerde. Zijn lekker gaan eten en bij terugkomst bij de slaapplek veel darm protest. Lekker geslapen en de was weggebracht, toen op zoek naar ontbijtplek en vonden we een leuker en goedkoper hotelletje, daar gaan we dus morgen heen. We hebben gegeten in The joy rider, wat bij backpackers populair is en de eigenaar komt uit Nederland. Lekker gegeten en mijn darmen accepteren het, dus geen zorgen ik droog echt niet uit en alles komt goed. Vandaag lekker luieren en internetten.

dikke kus van Agnes uit Bolivia

ps: Bolivia is een fantastisch echt Zuid-Amerikaans land en wil er dus niet te snel door heen gaan. Dit houd in dat ik van Peru niet veel zal zien (rede om een keer terug te gaan). De planning is namelijk dat ik 10-07-2007 met het vliegtuig richting Nederland kom. Paaseiland wil ik echt niet overslaan, want daar zijn de knappe mannen, dus moeten er keuzes gemaakt worden.